hiç kimsenin özlediği olmamak

hüzün gibi hüzün.

üzer. bir diğeri hiç kimsenin en değerlisi olmamak.

anne hariç öyleyim galiba.

özleyebilecek insanların yanında olabileceğine de işarettir babuşlar, hemen karalar bağlamamak gerek.

uzun süredir hissettiğim duygu. çakılı bir şekilde doğduğum şehirde yaşadığımdan dolayı giden dostlarım-arkadaşlarım işsiz sapsızlığa görüşmek istediklerini düşünüyordum. lakin bugün ve hayatımda ilkkez özledim gibisinden bir arkadaşım arayıp beni 2.5 saat kitleyince anladım, çok güzel bir duyguymuş.

olmazsın çünkü insanlar sevmediklerini özlemez. sevmiyorlar anlayın işte.

kimsenin özlemesine gerek yok. bir kişinin sevdiği olun yeter. o sizi zaten hep özler.

bu bence çok güzel bir durum. seni özleyen olup da senin elinden bir şey gelmediğini bir düşün. özlemek güzeldir. özleyen sen oldukça güzeldir

beni kimse özlemez çünkü niye özlesin

kısacası yalnızlık çok sikko bir duygu adamı çürütür.

hiç kimsenin özlediği olamamak değilde, özlediğin kişinin özlediği olamamak insanin zoruna gidiyo. yoksa no problem

oğlum olaya sevgili açısından bakmayın. ana var baba var kardo var kardeş var daha ne aq

(bkz: efendim)

merak edilmemektir. ne biliyim özlemek değil ki bu herkes bir çıkarı içim seni arıyor soruyor. eskiden telefonda ses duyulunca ağlamaklı bir çok özledim sesi gelirdi ardından göz yaşları dökülür hasret giderilirdi.

(bkz: sıfır beklentili hayat düzeni)

sürekli burada olursan kim seni niye özlesin. git yaşa biraz hayat biriktir

4 kelimeye ne kadar huzun sigabilirse o kadar sigmis be kaderim bu benim

can acıtan gerçekler.